พ่อของเขาเสียชีวิตในปี 1932 ทิ้งแม่ของเขาเอาไว้ แม่ผู้ซึ่งเป็นโรคประสาทและอารมณ์แปรปรวนก็ล้มหมอนนอนเสื่อ และพึ่งพาเขาที่เป็นลูกชายเพื่อการดูแล โลวรี่วาดภาพหลังจากที่แม่เขาเข้านอนแล้ว ในช่วงระหว่างสี่ทุ่มหรือตีสอง หรือขึ้นอยู่กับความเหนื่อยล้าของเขา เขาสามารถอยู่ต่อได้เป็นชั่วโมงๆ เพื่อต่อเติมรายละเอียดในรูปวาด ภาพวาดส่วนใหญ่ที่ถูกวาดขึ้นในช่วงนี้ล้วนแล้วแต่เป็นภาพการสาปแช่งตัวของเขาเอง (มักจะเรียกงานชุดนี้ว่า “Horrible Heads”) ซึ่งเป็นสิ่งที่พิสูจน์ถึงอิทธิพลของงาน Expressionism และอาจรวมไปถึงแรงบันดาลที่ได้ใจจากนิทรรศการงานของ van Gogh ณ Manchester Art Gallery ในปี 1931 ด้วย โลวรี่แสดงความเสียใจที่เขาได้รับเพียงการยอมรับเล็กๆ น้อยๆ ในฐานะศิลปิน จนกระทั่งปีที่แม่ของเขาเสียชีวิตลง และนั่นทำให้เธอไม่มีโอกาสที่จะร่วมยินดีในความสำเร็จของเขา จากช่วงกลางปี 1930 กระทั่งปี 1939 โลวรี่ใช้เวลาพักผ่อนในช่วงวันหยุดปีละครั้งที่ Berwick-upon-Tweed หลังจากการปะทุขึ้นของสงคราม (war) โลวรี่ทำหน้าที่เป็นอาสาสมัครคอยระวังไฟ และกลายเป็นศิลปินสงคราม war artist อย่างเป็นทางการในปี 1943 ต่อมาในปี 1953 เขาได้รับแต่งตั้งให้เป็นศิลปินอย่างเป็นทางการในงานพิธีราชาภิเษกของสมเด็จพระราชินีเอลิซาเบ็ธที่สอง (Coronation of Queen Elizabeth II) [ต้องการอ้างอิง]

หลังการตายของแม่เขาในเดือนตุลาคม 1939 เขากลายเป็นคนสิ้นหวังและทำงานล่วงเวลาหนักขึ้น ละเลยการดูแลรักษาบ้านจนกระทั่งเจ้าของที่ดินทำการยึดคืนในปี 1948 เขาไม่ได้ขัดสนเงินทองในขณะนั้น จึงซื้อ “the Elms” ใน Mottram in Longdendale ถึงแม้ว่าเขาจะเห็นว่าบ้านหลังนี้นั้นน่าเกลียดและไม่ได้สะดวกสบายเลย เขาก็ยังคงอาศัยอยู่จนกระทั่งเสียชีวิตในอีกร่วม 30 ปีหลังจากนั้น[24]